Jeroen Teerlinck (b. 1990) is a self-taught artist working with sculptural panels and installations. His practice explores grief, rupture, and the longing for closeness, not as abstractions, but as what breaks where language fails: physical, raw, inescapable.
He works with wax, natural resin, salvaged textiles, pigment, and gauze. These materials do not depict; they embody scars and memory. Torn, layered, stitched, wounded: the surfaces absorb more than image. They breathe. They endure. They are.
Each work embodies what cannot be said. Emerging slowly, over weeks or months, they carry an unavoidable presence. Not meant to be looked at, but felt.
Outside academic frameworks, Teerlinck has shaped a visual language rooted in lived experience: precise, raw, unafraid. His work does not seek approval. What remains is silence. Unflinching.
In a time where speed, spectacle, and surface set the tone, his work refuses the reassurance of closure or comfort. As grief loses its rituals and wounds are forced to heal too quickly, he opens a space where loss can remain collective, visible, and unresolved. His work confronts what this time struggles most to bear: love persisting through absence, memory that refuses to fade, and fractures that remain when looking away is no longer possible.
Jeroen Teerlinck lives and works in Amsterdam. His debut solo exhibition opens in October in a former chapel.
Jeroen Teerlinck (1990) is een autodidactisch kunstenaar die werkt met sculpturale panelen en installaties. Zijn praktijk onderzoekt rouw, breuk en de drang naar nabijheid, niet als abstracte thema’s, maar als wat scheurt waar taal ontbreekt: fysiek, rauw, onontkoombaar.
Hij werkt met was, natuurlijke hars, hergebruikt textiel, pigment en gaas. Deze materialen verbeelden niet, ze belichamen littekens en herinnering. Gescheurd, gelaagd, gestikt, verwond: de oppervlakken nemen meer op dan alleen beeld. Ze ademen. Ze blijven. Ze zijn.
Elk werk belichaamt wat niet gezegd kan worden. Ze ontstaan langzaam, over weken of maanden, en dragen een onvermijdelijke aanwezigheid. Niet bedoeld om bekeken te worden, maar gevoeld.
Buiten academische kaders heeft Teerlinck een beeldtaal ontwikkeld, geworteld in doorleefde ervaring: precies, ruw, onbevreesd. Zijn werk zoekt geen goedkeuring. Wat overblijft is stilte. Onverbiddelijk.
In een tijd waarin snelheid, spektakel en oppervlakte de toon zetten, weigert zijn werk de geruststelling van afsluiting of troost. Terwijl rouw haar rituelen verliest en wonden te snel moeten helen, opent hij een ruimte waar verlies collectief, zichtbaar en onaf mag blijven bestaan. Zijn werk confronteert met wat deze tijd het moeilijkst verdraagt: liefde die standhoudt in afwezigheid, herinnering die weigert te vervagen, en breuken die blijven wanneer wegkijken niet langer mogelijk is.
Jeroen Teerlinck woont en werkt in Amsterdam. Zijn eerste solotentoonstelling opent in oktober in een voormalige kapel.